Kaffeehus-Bummelie

 

De Büro-Tied nimmt hüt gor kein kein Enn’,

ick smiet denn’n Kram mal äben hen!

Mi is nah Sünn - mien Hart kloppt lut,

ick heww son Janken - ick möt rut

un nähm mi hüt mal Tied för mi -

ick will Kaffeehus-Bummelie!

 

Ok buten bün ick nich allein,

de Sünn lockt all de barwsten Bein

un ok de korten Kleder rut -

de Lütten hebben 'ne Ies-Krem-Snut

un freuden sick mit väl Geschrie -

so geiht Kaffeehus-Bummelie!

 

Ick lat mi fall’n in denn’ Sitz

in mien Café „taun`n ollen Fritz“.

Sitt in de Sünn un wür geneiten

Espresso-Kaffee-Köstichkeiten.

Mit Sahne ? Ja !! - ick bün so frie -

bi mien Kaffeehus-Bummelie!

 

Wat fählt mi nu noch tau mien Glück ?

Ein sünnhaft dicket Kaukenstück!

Vergäten is Diäten-Rat,

för`t Hungern is dat nu tau lat!

Ick fäuhl mi ollich gaud dorbi -

ick  l e i w  Kaffeehus-Bummelie!!!!


 

+ + +


 

Uns Plattsnacker-Hymne

- Vörslach -

 

Wi sünd hüt wedderkamen

tau Kauken un tau Wien,

Plattsnacken höllt tausamen

un so möt dat ok sien!

 

 

Wi hemm ein Barometer

dat steiht blot up schön un froh

wi kenn’n noch een Lied

un dat geiht so:

 

Adschüß denn ok bet nächs’t Mal

Tau’n Klön’n in uns Platt-Snack-Runn’.

Adschüß denn ok bet nächst Mal,

n’smucken Kring hett sick hier funn’.

 

Glieck maken sei de Lichter ut,

Glieck smieten sei uns rut,

 

schön fuchtig holl’n bet nächst Mal,

wi kam’n giern wedder trüch.

Adschüß denn ok bet nächst Mal,

wi vergäten uns nich !

 

+ + +

  

 

Rosis ierste Pirsch  


Nee, 'n groten Jäger wier Korl Heinz nu würklich nich!

Oewer hei wier giern oewerall dorbi, wo de Katt denn' Stiert

rögte. Un hei wier man ok siehr beleiwt wägen sien gesellige

un feuchtfröhliche Ort (hei künn stunnenlang Witze vertellen),

de em ok väl Frünn' un fründlich taugeneigte Bekanntschaften

inbröcht hebben.

Un de fäuhlten sick in K.H.sien Nähg sauwoll un sorgten

dorför, dat de Wochenenn' bi em ümmer utbucht wieren.

Un so wier dat denn ok mit Kutzner. Kutzner wier allerdings

ein Jägersmann vör denn' Herrn un löp blot in Gräun un Jagd-

Kledasch rüm. Hei kennte sick nich blot in de Weidmannskunst

ut – nee, hei wier man ok taustännig för de Fersehsendung

„Waidmannsheil“, de mandlich utstrahlt würd, oewer

denn' Senner Rostock.

Up irgendein Grillfest von de Jägerslüd in'n Kreis liernten de

beiden sick kennen. Dit wier nu wedderüm för K.H.

interessant. Duerte ok nich lang'n un Kutzner lad'te em mal

tau 'ne vergnäugliche Pirsch in.

Völlig begeister keem K.H. na Hus un vertellte de düllsten

Saken. Nu wür Rosi, sien Frug, hellhürig. Dat wull sei ok mal

seihn. So up denn' Hochstand un oewerhaupt – künn sei doch

woll mal mitkamen – orrer etwa nich?

Tjä - K.H. wier nu mächtig in de Klemm'. Kennte hei doch sien

Rosi, de all ümmer ein tämlich grotet – wo seggt man hüt? -

Sendungsbewustsein - harr. Man kann ok von ein tämlich

grote Klapp snacken. Bäten lut wier sei man würklich. Wenn

sei tau'n Middagäten reep, denn wüstens all in de

ümlinggenden Hüser ok Bescheid.

Oewer sünst wier sei ein'n hartensgauden Minschen un

Kumpel, denn' du di lang'n säuken künnst. Dat stimmt

würklich, Rosi wier ein'n grotortigen Minschen.

Wat nu? – Wägen ehr Lutstärk – tja - so dütlich wull K.H. ehr

dat man nich seggen, von wägen denn' Hussägen, de je ok

man fixing mal scheif hängen künn.

So müsst hei woll orrer oewel in denn' suren Appel bieten.

Rosi güng tau nächsten Pirsch mit. Kutzner wier väl tau höflich

üm sick dormang tau mischen. De harr sick sowoso nich all

tauväl vörnahmen un smüsterte still in sick rin.

K.H. wier dat unangenähm, dat hei sien Fru in'n Släptau harr,

dat künn man em anmarken. Rosi oewer wier putzfidel un frög

dit un dat, un peer ok mal orrig up so'n drögen Telgen, dat dat

orrig dörch denn' Holt schallte.

Kutzner beantwurtete ehr ok nett all ehr Fragen. Na ein'n

schönen Spaziergang dörch dat herrliche Jasnitzer Jagdrebeit

güngen die drei up'n denn Hochstand.

Dat wier Hochsommer – de Sünn de schien mächtig heit.

Denn ist't je man up son'n schattigen Hochsitz mit ein richtig

Dack un Finster un Bänk un Kalit siehr gemäutlich.

Dat fünn ok Rosi – sei wier in Fierlun – un harr sick all einen

lütten Brunen genähmigt. „Prost!“ säd sei lut „ dormit ji ok wat

tau seihn kriegt!“, un nadäm K.H. ehr bestimmt all dat

föfteihnte Mal suer ankeek : „ Oje – ick sall je nich so lut sien –

ick weit, ick weit!“

Denn neem sei sick dat Fiernglas un linste dor dörch. Up

eimal krieschte sei up - „K.H., K.H. - dor, dor ganz dicht bi –

dor näben de Dannen – ick seih ein Rieseveih! Dat is ein

Hirsch – ja ein Hirsch!“ schriegte Rosi ungefiehr so lut, as

wenn sei tau'n Middagäten röp. Nu wüsst de Buck

glieks Bescheid wer achter em her wier.

„Hei bräckt ut dat Dickicht!“, reep sei mit ehr niegerworbenet

Fachweiten. Denn beet sei sick glieks up de Lippen un keek

Kutzner verfiehrt an.

„Hei brök...!“ bemarkte Kutzner drög, denn de Buck wier weg.

„Is dat slimm? De kümmt doch gewiß wedder!“, Rosi wier

tauversichtlich.

„Kann sien, dat de Buck denn mal in ein anner Rebeit

oewerwesselt,wenn hei sick gestürt fäuhlt. dat wier oewrigens

de Teihnenner, denn ick juch zeigen wull.

Ein'n Prachtkierl. Up denn' sitt ick all poor Wochen an!“

„Dor sitt hei mit an – as ick mit di!“, säd Rosi kakelnd.

K.H. nehm ehr fünsch dat Fiernglas weg un söch de Lichtung

af.

De Grillen zirpten lut oewer de Sünn brennte nich miehr so

heit. Blot kein Wild wiet un breit wull sick zeigen.

Nadäm Rosi mit gauden Appetit twei Wustbrötchen vertehrt

harr, würd ehr langwielig. „Is je man bäten ungemäutlich hier –

tau drütt, nich? An de Lichtung dor vörn is son'n richtigen

Heuhupen – so halw in'n Schatten - könnt ji denn' seihn?“

K.H. keek mit dat Glas na rechts. „Wo? Wo is dor wat?“

„Na kiek doch, dor links.“ Tatsächlich – de oewer blot halw tau

seihn. „Ick gah mal rünner – vööörsichtig natürlich un lies, ja,ja

un denn segg ick juch Bescheid, wenn ick wat mark.“

„Rosi------“ bemarkte K.H. vörwurfsvull un rullte mit de Ogen

„nicks seggen un raupen. Du häwst blot vörsichtig denn Arm –

vöörsichtig !“

„Ja – natürlich – vörsichtig!“ Kutzner müsst lachen. „Sall ick sei

runnerhelpen?“ „Ja giern de Stufen sünd tämlich hoch.“

Kutzner steeg tauierst af un hülp Rosi galant, as hei nu einmal

wier, runner. „So – an'n besten gahn sei hier an'n Holt lang,

dor hebben sei denn' Wind von vörn un de Diere könn' sei

denn nich widdern.“ „Aha,“ säd Rosi, klor dor an'n Holt lang,

dat harr sei sick noch markt.

Dat duerte nich lang'n un Rosi wier bi ehr Natur-Quartier

ankamen. Sei kladderte up denn' hogen Heuhupen un makte

sick dat bequem. In dat herrlich rükende Heu wier sei ein

halwen Meter insackt äbenso as in ehr Dröm. Oewer man blot

nich von de Jagd. Soväl stünn fast.

De beiden Kierls harrn nu jedenfalls ehr Rauh, de sei äbenfalls

sichtlich genöten. Ümmerhen wier dat 'ne feine Sak so up'n

Anstand.

K.H. nehm unermäudlich dat Glas tau Hand – nee – nich dat

Cognacglas, sünnern da Fiernglas, üm nah de Diert un Rosi

tau kieken, oewer ehr Heuhupen wier je halw verdeckt.

Rosi sleep fast. Nich man andütungswies 'ne Hand tau seihn,

all gornich 'n Arm.

„Dei pennt“ meinte K.H. un leeg dormit goldrichtig.

Kein Has' orrer Reh, orrer Karninken harr sick wedder seihn

laten - rein gornicks. Se seeten allein up ehren Hochstand.

Kutzner vertellte lies ein Jagdgeschicht na de anner un K.H.

ein'n Witz na denn annern. Bei amüsierten sick köstlich.

Denn wier up einmal de Flachmann lerrig un de Kalit sehg ok

man dürftig ut. Blot poor Appels leegen noch an'n Born.

Sei beslöten uptaubräken. Liekers lies – man künn je nich

weiten- steegen sei af un pirschten sick vörsichtig, gägen

denn' Wind, an denn Heuhopen.

Vörsichtig schöw Kutzner ein poor Twieg na de Sied un linste

dor dörch. Doch wat hei nu sehg verslög em de Sprak!

Drei grote Ricken stünnen an'n Heuhopen un ästen in alle

Rauh.

Kutzner föll de Ünnerkiefer dal. Denn peerde K.H. in ein'n

Mulwormshopen un knickte üm. „Verdammichten Schietkram!“

, reep hei bös.

Mit ein’n Satz wiern ok de Ricken weg.

Oewer Rosis rechte Arm wier slagortig in de Höcht fohrt.




                                            + + +



                    op ´n nee´en Stand bröcht: Nov.2020


                                                                     

Nach oben